Η νέα σειρά γερμανικής παραγωγής του Netflix ήρθε στην διάσημη πλατφόρμα και κατάφερε να μείνει αρκετές μέρες στο top 10 της , κάπως έτσι μου τράβηξε την προσοχή και είπα να την δω. Ο μικρός αριθμός των επεισοδιων, μόλις 6, ήταν επίσης μια ώθηση. Ενώ η σειρά έχει καλές προοπτικές κάτι με χάλασε με αυτήν. Πάμε να τα δούμε αναλυτικότερα. Το Biohackers/Βιοχάκερ εστιάζει στην Mia (Luna Wedler) μια έφηβη κοπέλα που μπαίνει στην ιατρική για να έρθει κοντά σε μια καθηγήτρια, την διάσημη βιολογο Lorenz.
Η Mia δεν είναι αυτή που δείχνει και ο μόνος λόγος που θέλει να έρθει κοντά στην Lorenz είναι το γεγονός ότι ευθύνεται για κάτι κακό που η Mia έχει βιώσει. Η Lorenz είναι μια ψυχρή επιστήμονας που δεν βάζει όρια στον εαυτό της και συνεχώς θέλει να πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω όλα όσα ξέρουμε για τους ανθρώπους, το DNA τους και την βιολογία τους. Η Jessica Schwarz που ενσαρκώνει την Lorenz κάνει εξαιρετική δουλειά παίζοντας την ψυχρή επιστήμονα που δεν γνωρίζει όρια και θεωρώ ότι ειναι το δυνατότερο μέλος του Cast. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί σίγουρα δεν είναι κακοί αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου μένουν και αξέχαστοι.
Η σειρά ξεκινάει από μια μελλοντική σκηνή και αμέσως κάνει Flashback γνωρίζοντας ως θεατής ότι όλα καταλήγουν σε αυτό το σημείο. Κάτι που μου αρέσει αρκετά ως τακτική καθώς σε κάνει συνεχώς να σκέφτεσαι το πώς θα φτάσεις εκεί. Βέβαια με το Biohackers κάτι πήγε στραβά. Το αποτέλεσμα που περίμενες δεν είναι και τοσο ικανοποιητικό τελικά. Εμπόδιο σε αυτό πιστεύω στάθηκε ο μικρός αριθμός επεισοδίων. Κάποια πράγματα γίνονται πολύ γρήγορα και υπάρχουν πολλές σεναριακές ευκολίες για τους χαρακτήρες.
Το γρήγορο σενάριο και ή ανατροπές σε αυτήν την περίπτωση δεν λειτουργούν θετικά και σου αποσπά και το δέσιμο που θα μπορούσες να έχεις με τους χαρακτήρες, κάνοντας τους όλους λίγο αδιάφορους. Σκηνοθετικά η σειρά ήταν αρκετά καλή σε εσωτερικά και εξωτερικά γυρίσματα που έδειχναν είτε φουτουριστικές ιατρικές εγκαταστάσεις ή τα όμορφα τοπία της Γερμανίας αντίστοιχα.
Ο μικρός αριθμός επεισοδίων δεν θα σε κάνει να βαρεθείς και η σειρά από μονής προχωράει αρκετά γρήγορα οπότε σίγουρα δεν θα βαρεθείς βλέποντας την. Από την άλλη ο γρήγορος ρυθμός της σου στερεί το δέσιμο με τους χαρακτήρες και ”χαλάει” το σασπένς προσφέροντας πολλές σεναριακές ευκολίες. Η σειρά έχει αρκετές στιγμές με αγωνία και την ίδια στιγμή καταφέρνει να σε κάνει να ξέρεις πως τίποτα δεν θα πάει στραβά.
Ένα μέτριο Cast με ελάχιστες εξαιρέσεις που ενσαρκώνουν αδιάφορους χαρακτήρες σίγουρα δεν βοηθά στο δέσιμο σου με την ιστορία της σειράς γενικότερα. Βέβαια το τέλος της 1ης Season δίνει ένα ωραίο Cliffhanger που προσφέρει προοπτικές για μια αναπάντεχα καλή ιστορία στην 2η Season που έχει επιβεβαιωθεί πως είναι στα σκαριά.
